Het halterprincipe wordt genoemd door Nassim Taleb in zijn boek Antifragiel. Het beschrijft een manier van werken die volgens twee uitersten gaat: Grotendeels met een extreem laag risico, en een beperkt deel met een extreem hoog risico.
Een voorbeeld is investeren. Je kunt een miljoen euro investeren in tien fondsen met een matig risico. De ROI zal dan ook matig zijn, verwacht hier niet heel rijk mee te worden. Je kan ook acht ton investeren in staatsobligaties (extreem veilig, tenzij je in Zimbabwe investeert) en twee ton in opties (extreem variabel). Het gemiddelde risico over de miljoen euro zal nog steeds matig zijn. Het verschil zit hem in de asymmetrie als gevolg van variabiliteit.
Mochten de koersen van opties keihard dalen, dan heb je nog steeds de acht ton veilig staan. Er is een beperkte downside van twee ton. Mochten de koersen van opties keihard stijgen, dan is er geen theoretische limiet aan de baten. Er is een onbegrensde upside. Dit mechanisme, waarin een systeem baat heeft bij variabiliteit, heet antifragiliteit.
Ik vermeld dit, omdat het halterprincipe een grote rol speelt in aantal van mijn andere standpunten in hierop volgende artikelen. Verwacht in de komende dagen artikelen over:
- Waarom studentensteden in de regel pro-EU zijn;
- De beste rol van homo's in de samenleving ("Rol ze van de berg af" is niet het antwoord);
- Hoe het beste uit extreem links en extreem rechts te halen.
- De beperkte voordelen van globalisme (I know, I know. Trust me on this one.)
En dit alles terwijl je trouw kunt blijven aan de 16 punten van Alt-Rechts.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten